İlk yazı

ŞERİF ISSI

İlk yazıyı yazmak zormuş. Halbuki gazete okumayı çok severim. İnternet, cep telefonları ve sosyal medyanın henüz gelişmediği zamanlarda insanlar sabahleyin markete gidip iki ekmek bir gazete alırlardı. Gazete o zamanlar ekmek ve su gibi bir ihtiyaçtı. Dünyadan haberdar olmanın bir aracıydı. Maddi olanağı olanlar bizzat günlük gazeteleri alırken, birçok insan da kahvehanelerde gazeteyi okurdu. Gazetenin her parçası bir başkasının elinde olurdu ve bir bütün olarak okuyabilmek şanstı. 

1979 yılının sonlarında ben de Almanya'ya geldiğim ilk zamanlar, Türkiye’den haber alabileyim diye kilometrelerce yol kat edip gazete bulabildiğimde kendimi çok şanslı hissederdim. Günümüzde yazılı basın çıktığında maalesef haberler eskimiş oluyor. “Dünya küçüldü” derlerdi eskiler. Günümüzde gelişmelerin hızını yakalayabilmek gerçekten ciddi bir çabayı gerektiriyor.

Dünya baş döndürücü bir hızla ilerlerken böyle bir zamanda Avrupadan Bülten'in çıkması ve bu bültenin dijital ortamda sunulabilmesi, Avrupa Türkleri için önemli bir gelişme ve ciddi bir kazanım. Her gün sunduğu haberlerle Avrupa’daki Türk toplumunu bilgilendiren Oktan Erdikmen'den bu mecrada yazı yazma teklifi gelince, kendisine “Size döneceğim” diye yazdım. Sonraki 4-5 gün boyunca “Burada ne yazabilirim? Hangi konulara değinebilirim? Katkım ne olacaktır?” diye düşünmeye başladım. 1983 yılından bu yana aralıksız sürdürmüş olduğum danışmanlık hizmeti süresince birçok gelişmeyi Avrupalı Türklerle birlikte yaşadım. Sorunları ise bizzat tecrübe ettim ve muhataplarından dinledim. Devletçe tanınmış sosyal danışmanlık eğitimi sonrasında Köln’de Sosyal Hizmet Uzmanı eğitimimi tamamladım.

İlk görev alanım gençlik mahkemeleri oldu. Sonrasında toplumumuzun Türk-Danış diye nitelediği kurumda devam ettim. Söyleyeceğim çok şey vardı. Fakat böyle bir ortamda neler yapabilirdim? Kısa ve öz olarak arkadaşına uzunca bir mektup yazan kişi “Kusura bakma! Zamanım azdı. Onun için uzun yazmak zorunda kaldım” diye bitirmişti yazısını. Kısa ve öz yazabilmek gerçekten çaba gerektiren bir durum. Sosyal hizmet uzmanları sorunları sonuna kadar dinlemeye, zaman ayırmaya ve birlikte çözümler bulmaya odaklıdırlar. Ama yazmak gerçekten başka bir şey! Fakat Avrupalı Türkleri bilgilendiren özellikle de pandemi döneminde ciddi bir boşluğu dolduran, sosyal medya alanında ciddi adımlar atarken bu bültenle de bir ilkin altına imza atan Sayın Erdikmen’i ihmal edemez ve teklifine “Hayır” diyemezdim.

İşte bu düşüncelerle Avrupadan Bülten’e haftada bir, çok acil ve ihtiyaç olması halinde belki de iki yazı yazmak için adım attım. Umarım sizlerin desteği, yorumları, soruları ve önerileri ile Avrupalı Türkler için hem bir haber ve bilgi kaynağı olur, aynı zamanda da soru ve sorunlarımıza çözümler üretmeye çalışacağımız bir bilgi alışverişini sağlayabiliriz. 

“Yastık kafamın değil ayağımın altında”

Türk Yaşlı ve Emekliler Kulübü’ndeki haftalık sohbetlerin birinde gündem “Almanya’da ne kadar kalacağız?” olmuştu. Kulüp üyelerinin en yaşlılarından, uzun boylu, zamanında atletizmle de ilgilendiğinden yaşına göre oldukça dinç görünen Yugoslav göçmeni Davut Bey, kar gibi beyazlamış saçlarıyla ve gür sesiyle gülerek anlatmaya başlamıştı: “Biz Ford’a gelmiştik. Akşamleyin bizi Türk isçilerin kaldığı bir yurda götürmüşlerdi. Benim aklımdan geçen kalış süresi bir bilemedin iki yıldı. Daha önceden gelenler bize çay, kahve, içecek sundular. Konu tabi ‘Ne zaman döneceğiz?’ sorusuna geldi. Orada kalanlardan biri ‘Ben dört yıldır buradayım’ deyince, ben de ‘O bunlar Gavur olmuş’ diye tepki vermiştim. Biz de 40 yıldır buradayız.” 

Onun hemen karşısında oturan Giresunlu İshak Bey söze katılmış, derin bir ah çekerek “Şerif Bey Şerif Bey! Ben eşimi yanıma alıncaya kadar iki yıl boyunca yatakta yastığı kafamın altına koymadım. Yastık ayaklarımın altında uyudum!” demişti. Hepimiz hayretle “Neden ki?” diye sormuştuk. İshak Bey de “Ben burada rahat etmemeliydim, alışmamalıydım bu Almanya’ya. Onun için yastık kafamın değil, ayaklarımın altında uyudum iki yıla yakın. Ta ki eşimi yanıma alıncaya kadar!” demişti.

Geri Dönüş! Avrupalı Türklerin hem umudu hem de kabusu olmuştu!