Nâzım Hikmet - Doktor Faust'un Evi

Gecenin bir vaktında,
kulelerin dibinde, kemerlerin altında, dolaşıp durdum Pırağ’ı.
Gökyüzü karanlıkta altın çeken bir imbik,
bir simyager imbiği, alevi mavi mavi.
Şarl Meydanı’na doğru indim yokuş aşağı,
orda, köşe başında, kliniğe bitişik,
bahçe içinde Doktor Faust’un evi.

Kapıyı çaldım.
Doktor evde yok.
Malum:
İki yüz yıl kadar önce,
tavandaki delikten,
yine böyle bir gece,
çekip aldı onu şeytan.

Kapıyı bakıyorum.
Bu evde ben de senet vereceğim şeytana,
ben de kanımla imzaladım senedi.
Ne altın istiyorum ondan,
ne bilim, ne de gençlik.
Hasretlik cana yetti,
pes!
Beni İstanbul’uma götürsün bir saatlik…

Çalıyorum kapıyı, çalıyorum.
Kapı açılmıyor, açılmıyor.
Neden?
İstediğim olmaz iş mi Mefistofeles?
Yoksa bu lime lime ruhum
satın alınmağa değmez mi?

Pırağ’da ay doğuyor limon sarısı.
Doktor Faust’un evi önünde duruyorum,
çalıyorum açılmaz kapıyı gece yarısı…