Yiğit Günal yazdı... Barıştan vazgeçtik diyelim, ya umut?

-YİĞİT GÜNAL-

Dünya her döneminde savaşmış bir şeylerle. Bazen silahlı düşmanla, bazen silahsız hayvanla, bazen görünmez virüsle ama en çokta birbiriyle... Halbuki “Barış” sahip olabileceği en değerli şey iken. Halbuki barış huzur demek iken, huzur mutluluk demek, mutluluk belki de her şey demek iken...

Birbirimizi kırmayı asırlardır çok iyi başarmışız da birlikte yaşamayı hiç mi becermemişiz peki? Evet hem de çok kez, çoğu yerde. Ama ne yazık ki din, dil, ırk ayırmadan birlikte yaşamanın damakta bıraktığı o eşsiz “barış” tadından nedense hep bir şekilde vazgeçmişiz...

Bir bilim dalı belki de bunun cevabını aramalıdır. Arıyorsa da bir an evvel bulmalıdır...

Peki barıştan vazgeçtik diyelim ya umut etmekten vazgeçersek?

İstanbul’da kendini metronun altına atan gencin haberi bir ateş gibi düştü yüreğime. Kim bilir ne hayalleri vardı, umut etmekten vazgeçtiği anda kıydı canına. Kim bilir kaç kişi umut etmekten vazgeçtiği için ne hayaller gerçek olamadan yok oldu. Kim bilir umutsuzluk kaç gülüşe mal oldu dünya var olduğundan beri...

Ne güzel de demişti halbuki büyük Üstad Ahmed Arif:

Öyle yıkma kendini,

Öyle mahzun, öyle garip…

Nerede olursan ol,

İçerde, dışarda, derste, sırada,   

Yürü üstüne üstüne,

Tükür yüzüne celladın,

Fırsatçının, fesatçının, hayının…

Dayan kitap ile

Dayan iş ile.

Tırnak ile, diş ile,

Umut ile, sevda ile, düş ile

Dayan rüsva etme beni.

….

Sevgili Oktan Erdikmen geçtiğimiz günlerde Almanya’daki kayıp göçmen çocuklardan bahsetti. Resmi rakamlara göre 2.009(!) kayıp çocuk. Birçoğu refakatsiz Almanya’ya gelmiş ama ne kayıt var ne arayan. Tek bir çocuk bile olsa dünya ayağa kalkmalıyken binlerce çocuk hem de.

Fark eder mi kimin seçildiği meclise? Kayıp çocukları bulma ümidimiz olmazsa...

Fark eder mi kimin bakan olduğu? Tonlarca yemek çöpe gidiyorsa, milyonlarca insan aç yatıyorsa o esnada ve bizim umuduz yoksa onların da karnını doyuracak sisteme dair...

Fark eder mi kimin koltuğu kaptığı? Silahla savaş yoksa da türlü türlü ırkçılık ile savaş hala her köşe başında var ise ve umutsuzsak ırkçılığa karşı...

Fark eder mi partilerin milletvekili sayısı? Adalet minicik bir sızıntı kadar bile su kaçırıyor ise kırık bir testi gibi... Tamir etmeye umudumuz yok ise testiyi.

Fark eder mi hangi ülkede yaşadığınız eğer içinizde geleceğe dair bir umut yoksa...

Dünya heryerinde umudunu kaybeden gençlerle dolu; Amerika’da Almanya’da ve birçok “güçlü” ekonomide yaşayan o kadar umutsuz ve mutsuz genç var ki…

Dünyaya bir kez geliyor herkes halbuki. Eğer bir şeyleri değiştirme gücünüz yok diye umutsuzsanız, emin olun siz değiştikçe dünya da değişecek. Dünyanın kendisi değişmese de sizin dünyanız değişecek. Vazgeçmeyin umut etmekten, okumaktan, yazmaktan, dinlemekten, şarkı söylemekten, sevmekten en çokta..

Her ne için ediyorsanız umudu, sıkı sıkı tutunun... Çünkü ancak yaşadığımızı bu şekilde hissederiz. Çünkü ancak umudunu kaybettiği için kendi canına kıyan genci, gençleri bu şekilde anabiliriz hakkıyla...

Seçimleriniz size hep umut versin. Kenan Işık’ın meşhur bilgi yarışmasını kapatırken dediği gibi; “Son kararlarınız hep mutluluk versin!”